ÖLÜMÜN KIYISINDA...

Geçtiğimiz hafta, ölüme yakın deneyim konusunda detaylı bir yazı yayınlamıştık. Yakın zamanda kaybettiğimiz ünlü Hollywood yıldızı Elizabeth Taylor’ın yıllar önce yaşadığı deneyimle birlikte yurtdışında yaşanmış örneklere yer vermiştik. Bu kez ülkemizde, Balıkesir’de yaşanan bir örneği sizlerle paylaşıyoruz. İşte Deniz Hanım’ın yaşadığı inanılmaz deneyim…



“Yıllar önce yaşadığım bu deneyimi uzun süre içimde sakladım. Sonradan öğrendim ki, bu müthiş sırrımı dünyanın çeşitli köşesindeki insanların bir bölümü de yaşamış. Bu da benim, ölümden sonraki hayatın var oluşu düşüncemi destekliyor…

Üçüncü çocuğumun doğumu için hastaneye yattığım o geceyi hiçbir zaman unutmadım. Bebeğin ters oluşu nedeniyle zor bir doğum olacağı söylendi. Verilen sancı iğneleri, çektiğim sıkıntıları dindirmiyordu. Var gücümle isyan ediyor, acı içinde haykırarak ölmeyi istiyordum. Sanki dünya gözümden silinmişti, beni öldürmeleri için doktorlara yalvarıyordum. Bir ara şişmeye başladığımı hissettim, yükseliyordum… Tıpkı deniz yatağının üflenerek şişirilmesi gibi bir duyguydu. Şiştikçe tavana doğru yaklaşıyordum. Acılarım yok olmuştu, kendimi tüy gibi hafif hissediyordum. Havada asılı olduğumu fark ettim. Yatağa baktığımda, doktorların ve hemşirelerin panik içinde koşuşturduklarını gördüm, yatakta yatan bedenimden kanlar fışkırıyordu.

Peki ama yatakta yatan bensem, onu yukarıdan seyreden kimdi?! Aklım karışmıştı. Aşağıdaki bana ne yaptıklarını merak edip yatağa yaklaştım. Kendime yer açabilmek için doktorları itmek istedim ama bunu başaramadım. Zaten doktorlar beni görmüyorlar, yataktaki benle uğraşıyorlardı. Bu sırada yatmakta olan bedenimin bacakları arasında minik iki ayak gördüm. Kanama ise çok şiddetliydi, midem bulandı. Doktorlardan biri hızla odayı terk etti. Ben de onu izledim, bir anda kendimi bekleme salonunda buldum. Doktor eşimden kan grubu kartımı istedi. Telaşlı olmamalarını, kan grubumu benim bildiğimi söyledim ama beni duymuyorlardı.

Eşim telaşla cüzdanından çıkarttığı kartı doktora verdi. Doktor ameliyathaneye koşarken, hemşirelere kan grubumdan 2 ünite kanın hemen ameliyathaneye getirilmesini söyledi. Eşim şok halindeydi, elindeki cüzdan yere düşmüş, içindekiler yerlere saçılmıştı. Kayınvalidem ağlayarak yere saçılan kartları ve paraları topluyordu. Onları öylece bırakıp tekrar ameliyathaneye döndüm. Hareket tarzım öylesine hızlanmıştı ki, nereyi düşünsem anında orada olabiliyordum.

Yataktaki beni makinelere bağlamışlardı. Minik bebekle bir hemşire ilgileniyordu, boğazına kordonlar bağlanmış, rengi de morarmaya başlamıştı. Birçok doktor benim üzerimde gerçekten büyük bir çaba harcıyorlardı.

Bir anda güzel bir melodi duydum, artık hiçbir şey beni ilgilendirmiyordu. Hızla yükselmeye ve melodinin kaynağına doğru yaklaşmaya başladım. İnanılmaz güzel bir rahatlama ve mutluluk duygusuydu. Yükselirken fosforlu ışıkları olan siluetler gördüm, giysileri değil tenleri ışıklıydı sanki… Onlara yaklaşmak istememe rağmen bunda başarılı olamıyordum. Daha az ışıklı ama bana daha çok yaklaşabilen bir siluetin içinden 3 yıl önce kaybettiğimiz dayımın çıktığını gördüm. Demek dayım ölmemişti diye düşündüm. Öyleyse burası neresiydi? Düşüncelerimin cevabını dayımdan aldım:

“Geri dönmelisin Deniz… Yapman gereken görevlerin var. Daha fazla yaklaşman yasak. Zamanı gelince yine seni bizler karşılayacağız…”

Tüm benliğimde yankılanan bu ses, kesin ve otoriterdi… Daha sonra hızla aşağıya çekilmeye başladım.

Bir hafta sonra hastaneden bebeğimle birlikte ayrılırken, niyetim doktorlara beni kurtarmak için nasıl çaba sarf ettiklerini yukarıdan seyrettiğimi söylemekti. Bu çabalarından dolayı kendilerine teşekkür edecektim ama bana inanmayacaklarını biliyordum.

Ama şimdi bir şeyi daha iyi biliyorum ki; ölümden sonra bizi yepyeni bir yaşam bekliyor…”